شیره زنانگیم به تمامی مکیده می شود
در سماجت پیچک خشک این یائسگی پیش رس
در خلا مرگبار این بستر سرد
کدام باد گزنده استخوان سوز شعله جانم را افسرد؟
کجاست آن نجوای گرم تو
که چشمه های خشکیده تنم را از عطر گرم باروری آکنده می کرد؟

مشاطه خسته و پاکشان می خرامد.نگاهش با پلکهای نیمه بسته بروی صورتم می لغزد
...
روی صندلی لم داده ام.بوی شیرین تنش رابا ولع فرو می دهم.هرگاه چشم باز می کنم نگاهم در پوست نازک گردنش آرام می گیرد
به آهستگی چیزی زمزمه می کند.دستهای نرمی دارد.سینه اش گاهی به لبهایم ساییده می شود.با پلکهای فروافتاده می بویمش
با عطر مرطوب تن جاافتاده اش ، سودایی بیرحمانه به جانم چنگ می اندازد
هوس مکیدن آن غبغب لطیف.دریدن پیراهنش ،لمس پستانهایش ، که شاید نوزادی با آن دهان کوچک سیری ناپذیر ،نوکشان را
اندکی از شکل انداخته است

شاید سیزده سال پیش بود.آره سال 72 یا 73.تقریبا دو سه هفته یکبار از زندان بابا رو می بردن دادسرا.مادرم یقین داشت که روزهای آخره آقایون مرحمت می فرمودن که تو این روزای آخر ما بتونیم برای ده دقیقه ای هم که شده همدیگرو ببینیم.من خسته،واخورده،پوستم رنگ پوست مرده ساعت سه بعد از ظهر از مدرسه می رفتم دادسرا
یارو دادستانه می شست روبرومون.بابام با اون چشمای سبز وحشی،با نگاهش یارو رو می درید.بش میگفتم این چرا دماغش اینقدر قرمزه؟میگفت از بس که خون خورده
یارو هی می گفت می گفت می گفت."دیگه حرفای آخرتونو بزنین،پنج دقیقه بیشتر وقت ندارین.پچ پچ اگه بکنین پرتتون می کنم بیرون".بوی گه گلاب زده می داد
ما سه تا،منو مامانو بابا می خزیدیم تو بغل هم.اشکمون به گونه ها وگردن همدیگه می چکید.بابا نمی ذاشت یارو متوجه گریه کردنش بشه.بعضی روزا پیش میومد که من
از شدت یاس،تو بغلش بیهوش می شدم.خوابم می برد.آره دقایقی از دیدارهای واپسین در خواب سپری می شد.مغزم خاموش می کرد.کار نمی کرد
تحقیر میشدم،گه مال میشدم.هر چقدر دست و پا میزدم نمی تونستم ضعفمو پنهان کنم.با اون چادر که رو سر نفرت انگیزم بند نمیشد،رو زمین کشیده می شد،به خاک مرده اون جهنم آلوده می شد
وقتی بر می گشتم خونه،صورتمو که تو آینه می دیدم،می رفتم تو حموم،می شاشیدم به آینه،می شاشیدم به حقارتم. می رفتم زیر آب جوش.پوستم سرخ میشد.می سوخت.پاک می شدم
خودمو سفت می پیچیدم لای حوله.نو می شدم
غوطه ور تو رطوبت تنم ،بیهوش می افتادم رو تخت...می خوابیدم
می خوابیدم
می خوابیدم

رد مقطع خونین
بر ساقهای نحیف مرد

گور سیمانی نمور و
امتداد درد تا بینهایت
در ایستایی ثانیه ها

Cloudy

A tiny backyard covered by Ivies,
with an exquisite fount,
A green misty daydream through the window
It was my fairyland...

چه مضحک خواهم بود ، در قالب نیروی کاری ارزان که زبان انگلوساکسونها را خوب میداند

حسرت،عشق گمشده،تعارض درونی؟
آیا همه آنچه در پستهای پیشین آمده است ، حول این سه محور میگردد؟
آیا میتوان گفت آنچه من مینویسم یا میاندیشم یا به زعم تو آنچه حرف من است منفک از دید من نسبت به پیرامون منست؟
بی شک حرف من چیزی جز تاثیر محیط پیرامون بر وجود من نیست حال بماند که این تاثیر تا چه اندازه باعث اغتشاش دید من نسبت به اطرافم شده است
اینچنین تصور می کنم که با بیان مشروح دریافت خویش، در جهت به ابتذال کشاندن مفاهیم حرکت خواهم کرد
نمی توانم درک کنم که منظور از"تکامل شعر به نثر" چیست،تکامل کیفی یا کمی؟
کدام شعر به کدام نثر؟ من مدعی خلق اثر نیستم ، تصاویر و فضاهای ذهنی من ، قالب نوشتاریی اینچنین را بر من تحمیل می کند
...

مسیح سییرا مائسترا
مصلوب بر دیواری زرداب بسته

کافه متروک

در امتداد گذرگاهی بی نقشه

نقره داغ شرم بر تنم
در غروب نا بهنگام چشمانت

سکون سرد

افسون نافذ شب سپید
و
انعکاس مرثیه اشباح در
نور حزن آلود برف

Twilight

ساقه نو ، با آن تن نازک
چه قاطعانه در انکار تلخی من
روییده است

موتیف تاریک ، زایشگر فضایی بی نشان
مرد تلخ
سر فرو برده در گریبان ، سنگفرش سیاه و واپسین باران
سودای هماغوشی در این فضای بی نشان

همهمه ای گنگ، مونوتون مرگ

هووم م م م...چیزی شبیه وز وز سرد فلورسنت یا صدای خفیف الکتروموتور در سردخانه بیمارستان

زنی خفته ، نالان

ومن در این شب کشدار ، روی کاناپه ، مچاله در ملافه ، زنده به گور میشوم

خانه منتظر را غبار فرو پوشاند
چشم از من برگیرید